Γιὰ κάποιες ὧρες τὴν Τετάρτη, ἡ κυβέρνηση Παπανδρέου εἶχε ἐπισήμως –διὰ τοῦ κυβερνητικοῦ ἐκπροσώπου- πέσει. Μετά, σὲ μιὰ «ὁλικὴ ἔκλειψη σοβαρότητας» (Ἐλευθεροτυπία) …ξανασηκώθηκε. Ὁ λαὸς στὸ Σύνταγμα, μόλις ἔμαθε τὰ (πρῶτα) μαντάτα, γέννησε Γιορτή: οἱ πολίτες χορεύαν, τραγουδοῦσαν, γελοῦσαν- πάνδημη ἡ χαρά, γιὰ τὴν ἀποτίναξη τῆς ξεφτίλας, γιὰ τὸ ἐνδεχόμενο ἐπανάκτησης τῆς ἀξιοπρέπειας. «
Ὁ Γιωργάκης ἔφυγε – ὁ Γιωργάκης ἔφυγε!». Καὶ μετά, ξενέρωμα ἱστορικῶν διαστάσεων…
Ἡ ὁριστικὴ ἀποκαθήλωση, ἡ ἀντίστροφη μέτρηση, ἄρχισε ἀνεπίστρεπτα. Οὔτε οἱ ἀντικειμενικὲς συνθῆκες οὔτε ἡ ἡ ψυχολογία τοῦ κόσμου εἶναι πλόν ἐφικτὸ νὰ ξαναγυρίσουν στὴν πρὸ τῆς Τετάρτης κατάσταση- ὁ ΓΑΠ εἶχε μία (1!) εὐκαιρία νὰ φύγει χωρὶς ἑλικόπτερο καὶ μόλις τὴν ἔχασε.
Στὴν οὐσία, πέρα ἀπ’ τοὺς τύπους, τὴν Τετάρτη ὁ Γιῶργος (ἤδη) ἔπεσε.
Ἁπλῶς περιμένουμε τὸ πότε θὰ «πληρωθῇ τὸ ῥηθέν», μετρᾶμε τὶς μέρες, ἄντε τὶς ἑβδομάδες.
Γιατί νὰ περιμένουμε; Ἂς ἀρχίσουμε τὸ μνημόσυνο ἀπὸ τώρα… Νὰ μᾶς βρεῖ ἐκείνη ἡ ὥρα ἕτοιμους γιὰ πιὸ δημιουργικὰ πράγματα. Γιὰ τὴν ἑπόμενη μέρα.
Ὀκτώβριος 2009. «Λεφτὰ ὑπάρχουν», καὶ ὁ κόσμος μέσα στὴν ἀπελπισία του φαντάστηκε πὼς κάτι θὰ ἔχει ὁ σπόρος ἀπὸ τὸν Ἀνδρέα, ποὺ «τοὺς ἔδωσε ψωμὶ νὰ φᾶνε» (μὲ δανεικὰ λεφτὰ παρμένα ἐντόκως ἀπὸ τὶς ἑπόμενες γενεές, ἀλλὰ δὲν εἶναι τῆς παρούσης). Ἴσως ὅλο αὐτὸ τὸ international jet-setter Giorgakis νὰ γέννησε τὴ σκέψη στοὺς ἐν ἀπελπισίᾳ ἀφελεῖς πὼς ἐνδέχεται νὰ κυβερνήσει μὲ ἄλλον τρόπο ἀπὸ τὴν μεταπολιτευτική μας λίγδα. Κι ἔτσι, ἔνα μειοψηφικὸ ποσοστὸ τοῦ πληθυσμοῦ ἀλλὰ ἕνα πλειοψηφικὸ τῶν ψηφισάντων ἔδωσε στὸν «Γιωργάκη», στὸ «παιδί», στὴν πιὸ μειονεκτικὴ φιγούρα τῆς Μεταπολίτευσης (θυμᾶστε τὸ ντημπέητ τοῦ 2004;) τὸ εἰσιτήριο γιὰ τὴν πρωθυπουργία. Νὰ ἀξιωθεῖ νὰ γίνει οἰακοστρόφος τοῦ Ἑλληνισμοῦ -ποιός;- ὁ Γιωργάκης.
«Ἀποκλείεται νὰ μποῦμε στὸ Δ.Ν.Τ., δὲν τὸ χρειαζόμαστε». Καὶ μετὰ ἀπὸ μῆνες κατὰ προσέγγισιν διακυβέρνησης μὲ κολλητούς, φίλους, beautiful people καὶ κάνα ξεροκόμματο στὸ παλαιοπασόκ, μετὰ ἀπὸ τὴν παγκόσμιο περιφορὰ ἑνὸς πρωθυπουργοῦ ποὺ μισεῖ τὸν «διεφθαρμένο» λαό του καὶ διασύρει τὴν χώρα ποὺ τοῦ ἔλαχε νὰ κυβερνήσει, τὸ Καστελόριζο. 23η Ἀπριλίου, ἄργησε δυὸ μέρες. Ἤμουν στὸν δρόμο, περπατοῦσα στὴν Καλλιθέα κι ἄκουγα ραδιόφωνο. «Ἡ χώρα θὰ ζητήσει τὴν βοήθεια τοῦ Δ.Ν.Τ.», «περιορισμένη ἐθνικὴ κυριαρχία». Γιὰ νὰ σωθοῦμε. ΔΝΤ. ΔΝΤ! Καραγκιὸζ-μπερντὲ διάγγελμα, μὲ γραφικότητα live your myth in Greece. Ξεφτίλα νομοτελειακή, ἐπίπονη.
Καὶ μετά, νὰ κυβερνοῦν ἄλλοι. Καὶ ὁ ἀποτυχημένος σατυρίσκος νὰ ὑποτιμᾶ τὴν νοημοσύνη μας (κρίνοντας ἐξ ἰδίων τὰ ἀλλότρια), κάθε μέρα, μὲ κάθε του δήλωση. «Δὲν θὰ ἔρθουν ἄλλα μέτρα, γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο ὅτι δὲν χρειαζόμαστε ἄλλα μέτρα». Κι ἄλλα μέτρα, κι ἄλλα μέτρα. Νά’ταν τοὐλάχιστον γιὰ καλό; Τὸ χρέος νὰ αὐξάνεται ἁλματωδῶς, τὸ ἔλειμμα νὰ χάσκει. Οἱ δικοί μου ἄνθρωποι νὰ χάνουν 30% καὶ 40% τοῦ μισθοῦ τους, ἐνῷ τὰ κομματοκυνάρια, ὁ 40χρονος χρυσοσυνταξιοῦχος τῆς Ὀλυμπιακῆς, οἱ 666 κηπουροὶ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, οἱ περισσότερες ἀπὸ τοὺς συνταξιούχους ἀναπηρικὲς συντάξεις καὶ χίλιοι δυὸ ἄλλοι νὰ μἐνουν κατ’ οὐσίαν ἀνέγγιχτοι.
We need global governance and we need it fast.
Ἐν τῷ μεταξύ, γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ζωή μου δὲν διανοοῦμαι νὰ περάσω ἀπὸ κάποιες περιοχὲς τῆς Ἀθήνας, εἰδικὰ μετὰ τὴν δύση τοῦ ἡλίου. Γιὰ πρώτη φορά.
Fast forward. «Μεσοπρόθεσμο», δηλαδὴ Μνημόνιο ΙΙ, μετὰ ἀπὸ κλαυθμοὺς στὸν ΠτΔ «γιατί δὲν μὲ παίζουν τὰ ἄλλα τὰ παιδιά». Οἱ πολίτες κατεβαίνουν κατὰ δεκάδες –τί λέω, ἑκατοντάδες- χιλιάδες στοὺς δρόμους, στὶς πλατεῖες, εἰρηνικὰ μὰ ὀργισμένα. Ἀγανακτισμένοι, ἐξαγριωμένοι. Δὲν εἶναι μόνο τὸ ψυγεῖο καὶ τὸ πορτοφόλι, κάνουν λάθος ὅσοι τὸ νομίζουν αὐτό. Εἶναι ζήτημα ἀξιοπρέπειας. Τέτοιος διασυρμὸς τοῦ ἑλληνικοῦ ὀνόματος, τέτοια ὑποτίμηση τῆς νοημοσύνης, τέτοια ἀλὰ shock doctrine βασανιστικὴ ἀβεβαιότητα. Πάνω ποὺ νομίζαμε ὅτι ὁ Giorgakis ὡς ἡγέτης τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἦταν ὁ πάτος τοῦ αὐτεξευτελισμοῦ μας. Εἴπαμε νὰ τὸ βροντοφωνάξουμε, ὄχι ἄλλη ξεφτίλα. Σείεται ἡ πλατεία: «Κλέφτες! Νὰ φύγει ὁ Παπανδρέου! Ἑλικόπτερο! Ἔξω τὸ Μνημόνιο»! Καὶ ΤΟΛΜΗΣΕ –ΤΟΛΜΗΣΕ!- νὰ ἀπευθυνθεῖ στὸν ξεσηκωμένο ἐναντίον του λαὸ καὶ νὰ πεῖ, αὐτός, ὁ ΓΑΠ, ὁ γιὸς τοῦ Ἀνδρέα, ὁ πρόεδρος τοῦ ΠΑΣΟΚ, ἀποκαλύπτοντας τὶς ἀνεξάντλητες ἱκανότητες τῆς κυβέρνησής του γιὰ ὑποτίμηση τῆς νοημοσύνης τοῦ λαοῦ καὶ γιὰ χυδαῖο ἐμπαιγμό του: «αὐτὸ τὸ κίνημα νὰ ἐξελιχθεῖ σὲ ἕνα πραγματικὸ κίνημα πολιτῶν ποὺ ἀντιδροῦν σὲ κάθε ἀνομία, κάθε παρανομία, κάθε ρουσφέτι, κάθε χαριστικὴ μεταχείριση, κάθε περιστατικὸ διαφθορᾶς, αὐθαιρεσίας, ἀδικίας. Κάθε φακελάκι, κάθε συναλλαγὴ κάτω ἀπὸ τὸ τραπέζι, κάθε πρακτικὴ ποὺ μᾶς ὑποτιμᾶ καὶ δὲν μᾶς σέβεται».
Τὴν Τετάρτη ὁ λαὸς ἔδειξε ὅτι ὁ βιασμός του ἔχει ὅρια, καὶ ἡ κυβέρνηση τοῦ συμπαραστάθηκε στέλνοντας γιαλατζὶ μπαχαλάκηδες μὲ ἀστυνομικὲς ταυτότητες καὶ ἕνα ζέππελιν μὲ δακρυγόνα δῶρο. Γιὰ λίγες ὧρες κράτησε ἡ σιδηρᾶ ἀπάντηση. Καὶ μετά, ὁ ΓΑΠ ἄρχισε νὰ ἑτοιμάζει βαλίτσες.
«Φεύγει. Βγαίνει ἀπ’ τὸ παιχνίδι, παραδίδει στὸν ἀρχηγὸ τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολίτευσης τὴν παραίτησή του, ὁμολογεῖ τὴν ἧττα του.» Τὰ μόνα δάκρυα ποὺ θὰ χυθοῦν θὰ εἶναι ἀπὸ τὰ δακρυγόνα. Finis.
Τελευταία στιγμή, στὸ τελευταῖο λεπτό, ἔδωσε ἐλάχιστη παράταση στὴν κλινικὰ νεκρὴ κυβέρνησή του. Κορόϊδεψε ἕναν ὁλόκληρο λαό, τὸν ἐξευτέλισε γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ λὲς καὶ εἶναι κατοικίδιό του, μπλόφαρε μὲ τὸν πιὸ χυδαῖο τρόπο. Ἔδωσε τὴν τελευταία του παράσταση, ἔκανε το τελευταῖο του κόλπο. Καὶ δώρισε στὸν λαό «του» τὴν δυνατότητα νὰ ἐξερευνήσει πρωτόγνωρα σύνορα ἐξοργισμοῦ καὶ ἀγανἀκτησης.
Κυριακὴ κοντὴ γιορτὴ ὅμως. Μέρες, ἄντε βδομάδες. Ἡ ἑπόμενη μέρα θά’ναι καλύτερη- δὲν γίνεται νά’ναι ἀλλιῶς…
Ἀστυάναξ Καυσοκαλυβίτης
