Δωράκια αυτοϋπονόμευσης σε πολιτικούς αντιπάλους δεν δίνονται ποτέ!!!

Αυτό που οι παπαγάλοι δεξιά και αριστερά θέλουν να αποκαλούν ‘’ραγδαίες ιστορικές εξελίξεις’’, ίσως να μην είναι τόσο ‘’ραγδαίες’’ και ίσως να μην είναι καν ‘’εξελίξεις’’.  Για ιστορικές ούτε λόγος.  Ο μόνη περίπτωση να ασχοληθεί ο ιστορικός του μέλλοντος με την περίοδο αυτή, θα είναι για να στιγματίζει το πώς η παρακμή της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας οδήγησε σε ηλίθιες κυβερνήσεις μέσω της οικογενειοκρατείας.

Ο κ. Παπανδρέου κατάφερε μέσα σε λίγες μόνο ώρες και ενώ είχε επιστρέψει ‘’θριαμβευτής’’ από τη συμφωνία της 26^ης, να δυναμιτίσει τη συνοχή της ευρωζώνης, να διαλύσει την κυβέρνησή του, να φέρει την Ελλάδα μισό βήμα πριν την έξοδο από το ευρώ, ακόμα και να σπείρει τον πανικό στις αγορές όλου του πλανήτη και να ασχολείται η παγκόσμια πολιτική ηγεσία με το πώς κοιμήθηκε, πως ξύπνησε, σε το διάθεση βρίσκεται και ποια θα είναι η επόμενη γκάφα του.  Αυτός δεν είναι ηγέτης, είναι ο Mr. Bean σε νέες περιπέτειες!

Μέσα σε αυτό το ιδιαίτερα δυσμενές κλίμα ήταν λογικό να επικρατήσει ο πανικός σε κάθε επίπεδο.  Πανικός στην κυβέρνηση, στην κοινοβουλευτική ομάδα, στην αντιπολίτευση, ακόμα και στον Περισσό, δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι ακριβώς γίνεται, τι θέλει να πει ο ποιητής.  Στον διεθνή τύπο, που δεν πολυκαταλαβαίνουν τις εσωτερικές μας ‘’ιδιαιτερότητες’’, ακούστηκαν και γράφτηκαν τρομακτικά πράγματα, από δάκτυλους αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, μέχρι απόπειρες πραξικοπήματος.

Η αντίδραση της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπήρξε ακαριαία και ενδεχομένως αμφίσημη.  Πριν όμως ο καθένας μας βιαστεί να κρίνει και να κατακρίνει οφείλει να αφουγκραστεί τους κινδύνους που επικρέμονται πάνω από τα κεφάλια μας, καθώς και τα περιθώρια αντίδρασης που υπήρχαν απέναντι σε ένα γερμανικό blitzkrieg που έριχνε τη χώρα μας στο καναβάτσο, ταπεινώνοντας με τον πιο άκομψο τρόπο την εθνική μας αξιοπρέπεια και εξαπολύοντας το ένα τελεσίγραφο μετά το άλλο.  Η στιγμιαία αδράνεια της αντιπολίτευσης, θα  μπορούσε να είχε στείλει τη χώρα στα τάρταρα, καθώς η εικόνα της Ελλάδας προς τα έξω ξεπερνούσε την απλή ακυβερνησία και άγγιζε τα όρια της γελοιότητος:

1. Ο πρωθυπουργός της χώρας απειλούσε να τινάξει την ευρωζώνη στον αέρα, παρά το ότι λίγες ώρες πριν είχε δεσμεύσει τη χώρα σε μια ‘’επιτυχή’’ συμφωνία

2. Ο αντιπρόεδρος εμφανιζόταν ως Ιζνογκούντ, συντάσσονταν με τον υποτιθέμενο ‘’εχθρό’’ (Μέρκελ), διαφωνούσε δημοσίως και απειλούσε με παρατεταμένη ακυβερνησία

3. Η πλειοψηφία της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ χειροκροτούσε αμήχανα τις κωλοτούμπες του Πρωθυπουργού ενώ μια ισχυρή μειοψηφία φλέρταρε με την αποστασία και την επικείμενη αβεβαιότητα.

4. Κανείς στην Ευρώπη δεν ήξερε ποια είναι η επίσημη θέση της χώρας, αν η συμφωνία είναι επιθυμητή ή όχι και ποιος εκπροσωπεί και δεσμεύει τελικά την κυβέρνηση

5.Η αξιοπιστία του πρωθυπουργού ήταν σε τόσο χαμηλό επίπεδο, ώστε κανένας να μην πιστεύει λέξη από τις επίσημες ομιλίες και ανακοινώσεις του πρωθυπουργού

Με δεδομένα όλα αυτά ο κ. Σαμαράς έπρεπε να επιλέξει όχι με γνώμονα τις επιθυμίες του ή τις επιδιώξεις και τακτικές, που δικαιούται να έχει ως θεσμικός φορέας. Όφειλε να δώσει ένα τέλος στην κατρακύλα της αξιοπιστίας της χώρας και να δώσει ένα σαφές μήνυμα στην Ευρώπη, ότι εδώ υπάρχει συνομιλητής, ότι οι Έλληνες θα συνεννοηθούν, ότι η χώρα δεν θα αφεθεί αβοήθητη σε μια καταστροφική χρεοκοπία που απειλεί να γκρεμίσει το ευρωπαϊκό κεκτημένο.

Έτσι δεν προέταξε το πάγιο αίτημα του για εκλογές και προκειμένου να διευκολύνει την παραίτηση Παπανδρέου και να βγάλει την χώρα από το αδιέξοδο πρότεινε να σχηματιστεί μεταβατική κυβέρνηση με περιορισμένη διάρκεια ζωής και συγκεκριμένη αποστολή να υπογράψει την δανειακή σύμβαση να εξασφαλίσει την έκτη δόση και να κάνει εκλογές.

Ο κ. Παπανδρέου όμως  είναι … Παπανδρέου. Σε μια επίδειξη πολιτικής αθλιότητας πήρε πίσω το δημοψήφισμα, υπαναχώρησε και από την παραίτησή του και υποστήριξε ότι οδήγησε την χώρα στον γκρεμό προκειμένου να συναινέσει ο Σαμαράς, τον οποίο μάλιστα …ευχαρίστησε δημοσίως για την στάση του.

Δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε με την εθνικά υπεύθυνη στάση του Αντώνη Σαμαρά. Πρέπει πρώτα να πατήσουμε στα πόδια μας, με όποιο κόστος.  Να ηρεμήσουν τα πνεύματα στην Ευρώπη και να οδηγηθούμε συντεταγμένα σε μια έντιμη διαπραγμάτευση. Αυτό ήταν που κατόρθωσε ο κ. Σαμαράς, χωρίς να είναι ούτε πρωθυπουργός, ούτε υπουργός, χωρίς ούτε καν να έχει απαιτήσει ανταλλάγματα.  Τα δύσκολα είναι μπροστά και καθώς είμαστε βέβαιοι ότι το βάρος θα πέσει στους ώμους του μοναδικού αξιόπιστου προσώπου που διαθέτει η χώρα μας, του Αντώνη Σαμαρά.

Όμως στον Παπανδρέου, το ΠΑΣΟΚ το εκδοτικό κατεστημένο και δυστυχώς σε ορισμένους που το παίζουν … σαμαρικότεροι του Σαμαρά πρέπει να δείχνει εμπιστοσύνη όσο και σε μια κόμπρα στο μαξιλάρι του.

Πηγή http://www.antinews.gr/2011/11/04/131577/

.