ΣΚΑΚΙ Ή ΖΑΤΡΙΚΙΟΝ
ΑΠΟ ΜΑΝΩΛΗ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗ
Όταν ήμουνα μικρός, γνώρισα το σκάκι, μάλλον στο κατηχητικό.
Το αγάπησα γιατί ήταν ένα παιχνίδι συναρπαστικό, ένα παιχνίδι που ήθελε κοφτερό μυαλό και τεράστια υπομονή.
Μάλιστα κάποια στιγμή συμμετείχα σαν μέλος σε μια μικρή ομάδα και δίναμε αγώνες.
Μετά όμως, οι ανάγκες και τα ενδιαφέροντά μου άλλαξαν και το άφησα στην άκρη το σκάκι.
Για πολλά χρόνια. Μέχρι που μεγάλωσε λίγο ο γιός μου ο Βασίλης.
Τότε βρήκα έναν εύκολο αντίπαλο.
Του έμαθα να παίζει και όποτε είχα χρόνο παίζαμε μερικές παρτίδες.
Φυσικά νικητής εγώ πάντα.
Μόνο καμιά φορά τον άφηνα να κερδίζει για να μην απογοητεύεται.
Πολύ γρήγορα ο μικρός, έγινε πολύ καλός παίκτης και άρχισε να με κερδίζει στα ίσια. Τότε, άρχισα πάλι να μην έχω χρόνο για σκάκι.
Είχα πολλές πιο σοβαρές δουλειές να κάνω. Έφτασα λοιπόν να γίνω 40 χρόνων, πολυάσχολος επιχειρηματίας, χωρίς καθόλου χρόνο για οτιδήποτε άλλο εκτός από την δουλειά μου…..
Και τότε, εμφανίστηκε στην ζωή μου, ένας καινούριος « φίλος» .
Καρκίνο τον έλεγαν.
Ήρθε ένα όμορφο πρωϊνό και μου χτύπησε την πόρτα.
Όταν του άνοιξα, ομολογώ πως τρόμαξα. Ήταν πράγματι τρομακτικός, ακόμα και το όνομά του, πόσο μάλλον η φυσιογνωμία του.
Προσπάθησα να κλείσω την πόρτα, αλλά αυτός κατάφερε και μπήκε στο σπίτι μου. Κρύφτηκε κάπου πολύ καλά και δεν τον έβρισκα.
Τρομαγμένος, άρχισα να ψάχνω ειδικούς που θα τον ανακάλυπταν και θα τον έδιωχναν από το σπίτι μου. Δοκίμασα πολλούς, και με πολλές τεχνικές. Για χρόνια τον ψάχναμε, τον ψεκάζαμε, αλλά αυτός τίποτα, εκεί, καλά κρυμμένος.
Κάποια στιγμή, θυμήθηκα πως έπαιζα σκάκι από μικρός.
Έβαλα λοιπόν μια σκακιέρα και τον προσκάλεσα να έρθει να παίξουμε αφού συγκατοικούσαμε τόσα χρόνια στο ίδιο σπίτι.
Να έχουμε κάτι να περνάμε την ώρα μας.
Να τεστάρουμε τις δυνάμεις μας. Εγώ είχα την σιγουριά ότι θα τον κερδίζω.
Βασιζόμουνα στο δυνατό και κοφτερό μου μυαλό και στην υπομονή μου.
Πράγματι, τις περισσότερες παρτίδες, τις κέρδιζα εγώ.
Όταν έχανα, έκανα και μια προσευχή, για να κερδίσω στην επόμενη.
Και η προσευχή ήταν το κρυφό μου όπλο, γιατί το μυαλό και την υπομονή μου είχε αρχίσει να τα μαθαίνει, ενώ την προσευχή όχι.
Η μεγάλη μου σιγουριά για τις νίκες, με έκανε να φέρνω και θεατές στις παρτίδες μας.
Να μαθαίνουν και αυτοί πως μπορούν να τον νικήσουν.
Και είχε αποτέλεσμα αυτό.
Άρχισαν πολλοί από τους θεατές μας να παίρνουν θάρρος και κουράγιο και να κερδίζουν και αυτοί τις παρτίδες τους. Μάλιστα κάναμε και ομάδα ( ΠΑΛΜΟΣ ), και τον κερδίζαμε πλέον ομαδικά.
Πολύ σπάνια και αραιά, έχανε και κάποιος από την ομάδα την παρτίδα.
Ξέραμε όμως ότι αυτό είναι φυσιολογικό και το ξεπερνούσαμε γρήγορα.
Και έτσι με τον τρόπο και την τεχνική αυτή περνούσανε οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια και όλοι μας βγαίναμε νικητές από τις παρτίδες σκάκι που παίζαμε με τον Καρκίνο……
Φαίνεται όμως ότι αυτός θύμωσε τελικά. Δεν άντεξε άλλες ήττες.
Και στρώθηκε στην δουλειά. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο, άρχισε να χτυπάει παράπλευρα. Ύπουλα. Πρώτα ο πατέρας της Αμαζόνας μας της Χριστίνας και μετά ο πατέρας της μουσικής μας παραγωγού, της Νίκης .
Δεν πρόλαβα να πάρω αναπνοή και συνέχισε.
Ο φίλος μου ο Γούλης ο μάστορας, ο Κρομμύδας ο Γιώργος με τα πεντανόστιμα σουβλάκια, ο Ζάννος ο Μιχάλης ο καλλιτέχνης μαραγκός μου, ο Κεφαλίδης ο βιρτουόζος της μπάλας.
Σε ένα μήνα όλες αυτές οι ήττες. Άρχισα να τρομάζω.
Και όμως, δεν σταμάτησε. Κέρδισε την Γεωργίτσα μας, την δασκάλα χορού στα 34 της χρόνια, πάνω στον έρωτα και στο ξεκίνημά της για μια όμορφη ζωή.
Και καπάκι με αποτελείωσε.
Τον Θοδωρή τον Μπαρμπερόπουλο, τον φίλο και αδερφό μου. Το φωτεινό χαμόγελο, την δύναμη και την πίστη για την ζωή…….
Έλα ρε φιλαράκο, κάνε λίγο πίσω, μην είσαι τόσο θυμωμένος, δεν χόρτασες νίκες;;;;;; Φτάνει πια, δεν σε αντέχω άλλο……. Θέλω να φύγεις από το σπίτι μου, να με αφήσεις ήσυχο. Διαφορετικά, θα φροντίσω και γω να χάσω την παρτίδα από μόνος μου, δεν θα σε αφήσω να με κερδίσεις, δεν θα σου δώσω τέτοια χαρά.
Όπου σπίτι, είναι το σώμα μου
Όπου θεατές, άλλοι καρκινοπαθείς
Αφιερωμένο στην μνήμη όλων όσων έφυγαν από κοντά μας, όλων όσους τους νίκησε ο καρκίνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου