Αναμφίβολα, για όσους ξέρουν μερικές αράδες γράμματα, ο Χρήστος Γιανναράς είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες φιλόσοφους, και μάλιστα εν ζωή. Ακόμη κι αν κάποιος διαφωνεί ριζικά με τις απόψεις τους, με τη νέο-ορθόδοξη προσέγγιση της ζωής, με τις αιρετικές πολλές φορές προτάσεις που κάνει για τη θρησκεία, το πολιτικό σύστημα, τους θεσμούς, την ελληνική κοινωνία και τη μετάλλαξή της, δεν μπορεί παρά να παραδέχεται ότι πρόκειται για έναν καθηγητή μεγάλης εμβέλειας. Το βιογραφικό του και τα βιβλία που έχει γράψει ή οι απόψεις του στις εφημερίδες, επιβεβαιώνουν ότι η Ελλάδα μπορεί να καυχιέται για ένα άξιο τέκνο της. Ακόμη κι αν κάποιος διαφωνεί μαζί του, όπως είπαμε.Ωστόσο, ο κ. Γιανναράς υπέπεσε την Κυριακή σε ένα μεγάλο ατόπημα. Αποφάσισε αυτή τη φορά, μέσα από το άρθρο του στην «Καθημερινή», να μην ασχοληθεί με το αγαπημένο του θέμα, δηλαδή τη νεορθοδοξία, ούτε καν με το πολιτικό σύστημα, έτσι απρόσωπα όπως το κρίνουμε και το κατακρίνουμε όλοι.
Αποφάσισε να τα βάλει προσωπικά με τον Αντώνη Σαμαρά χρησιμοποιώντας όχι κάποια κακή απόφασή του ή μια αποτυχημένη άσκηση πολιτική του, αλλά κατακρίνοντας μια εντελώς άτυχη προσωπική στιγμή του. Ο λόγος για το σαρδάμ και στη συνέχεια τα «γαλλικά» που εκστόμισε ο κ. Σαμαράς κατά τη διάρκεια της ανακοίνωσης για τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση.
Ο κ. Γιανναράς –που ασφαλώς ως πράγματι μεγάλος διανοούμενος δεν μπορούμε σε καμιά περίπτωση να φανταστούμε ότι βρίσκεται σε διατεταγμένη υπηρεσία- εξαπολύει σφοδρή επίθεση κατά του κ. Σαμαρά γιατί, όπως και κάθε άνθρωπος παρεκτράπηκε. Εντελώς ανθρώπινα, χωρίς ίχνος «στησίματος» και χωρίς να προσπαθεί να κρύψει ότι ακόμη κι ένας πρωθυπουργός έχει τέτοιες στιγμές, ο κ. Σαμαράς «τόλμησε» να βρίσει σε καθαρά προσωπικό επίπεδο.
Και ξαφνικά ο κ. Γιανναράς θυμήθηκε να τον κατακεραυνώσει. Γράφει στο άρθρο του ο γνωστός καθηγητής: «Όταν οι πρώτες λέξεις που έρχονται στα χείλη με την αυθόρμητη έκρηξη είναι η αργκό του υποκόσμου, η σεξουαλική χυδαιότητα, τότε η γλώσσα και μόνο, αυτοδύναμη, παραπέμπει σε περίπτωση έσχατης ποιοτικής υποστάθμης. Αρκούν κλάσματα δευτερολέπτου. Και η εικόνα που ο επαγγελματίας της δημοσιότητας προσπάθησε επί χρόνια, δεκαετίες, να λανσάρει στο κοινό (η χαμογελαστή απλότητα, η ευγενική προσήνεια, οι άψογα μελετημένες χειρονομίες, όλα τα τεχνητά ψιμύθια τα κατασκευασμένα από τους εικονοποιούς, «τους πληρωμένους της αυλής») σαρώνεται αστραπιαία. Ο αιφνιδιασμός είναι ακαταμάχητος καταλύτης για τον θρυμματισμό των προσωπείων, τη διαπόμπευση της υποκρισίας ή της ασημαντότητας».
Δηλαδή, κατά τον κ. Γιανναρά, ο πρωθυπουργός είναι υποκριτής, ασήμαντος, ποιοτικά υποβαθμισμένος. Τι να πει κανείς…
Ο κ. Γιανναράς, αφού αναφέρεται και στις βωμολοχίες του κ. Μεϊμαράκη, συνδέει την προσωπική στιγμή του κ. Σαμαρά την οποία χαρακτηρίζει αποκάλυψη, με την πολιτική ξιπασιά του Ανδρέα Παπανδρέου. Γράφει ο κ. Γιανναράς: «Όσο κοινωνικό χρήμα, προορισμένο για την άμυνα της χώρας, κι αν κατάκλεψε ο επί χρόνια «νούμερο δύο» του ΠΑΣΟΚ, το έγκλημά του δεν προκάλεσε τον ριζικό «μετασχηματισμό» της ελλαδικής κοινωνίας που πέτυχε ο Ανδρέας Παπανδρέου με μία και μόνη (στυγνού αμοραλισμού) φράση του: «Δικαιούτο (ο κ. τάδε) να κάνει ένα δώρο στον εαυτό του, αλλά όχι και πεντακόσια εκατομμύρια!».
Το καλύτερο ο κ. Γιανναράς το αφήνει για το τέλος του κειμένου. Ξαφνικά, ανακαλύπτει ο καθηγητής ότι υπάρχει και ο… Τσίπρας. Αφού ο Σαμαράς θα καθίσει στον πάγκο, το ΠΑΣΟΚ είναι διαλυμένο, γιατί όχι και ο Τσίπρας;
Γράφει: «Αν ο κ. Τσίπρας φιλοδοξεί να είναι πολιτικός αρχηγός και όχι κομματάρχης σε παλαιοημερολογίτικες σέκτες, αν πιστεύει στον σημερινό ρεαλισμό μιας κοινωνιοκεντρικής ελληνικής Αριστεράς, δεν έχει παρά να συγκροτήσει και να ανακοινώσει, τώρα, τους επιτελείς του. Σε ποια στελέχη του υπολογίζει, με ποιες προσωπικότητες έχει εξασφαλίσει συνεργασία, με ποιο υπουργικό συμβούλιο θα τολμήσει το τιτάνιο έργο να ξαναστήσει στα πόδια της την κατεξευτελισμένη Ελλάδα. Πώς θα μπορέσει να απαλλαγεί από την ομηρεία σε «συνιστώσες» και υπόδικους για κοινωνικά εγκλήματα «συνδικαλιστές». Η Ιστορία ευνόησε πληθωρικά και άλλους πριν από αυτόν. Που σήμερα κρύβονται έντρομοι, δεν τολμούν ούτε στον δρόμο να ξεμυτίσουν. Κοιμούνται με τον εφιάλτη της δίκαιης λαϊκής οργής».
Σύμφωνα, λοιπόν, με το σκεπτικό του καθ’ όλα σεβαστού κ. Γιανναρά, αφού ο Σαμαράς έβρισε σε μια άτυχη προσωπική στιγμή και αποκάλυψε το… πραγματικό του πρόσωπο, γιατί να μην κυβερνήσει και ο Τσίπρας; Αλλά για να το κάνει πρέπει, σύμφωνα με τον καθηγητή, να αποκαλύψει τώρα του επιτελείς του, τις προσωπικότητες στις οποίες θα βασιστεί.
Προφανώς για τον κ. Γιανναρά, ο οποίος στο παρελθόν έχει ασκήσει δριμεία κριτική στην Αριστερά, δύο «γαλλικά» του δεξιού πρωθυπουργού αρκούν για να δοθεί άφεση αμαρτιών στον «ηγέτη» της Αριστεράς που πλέον –στο σκεπτικό του κ. Γιανναρά- είναι έτοιμος να κυβερνήσει. Και προφανώς ο κ. καθηγητής αγνοεί το «επιτελείο» του κ. Τσίπρα όταν το ξέρει όλη η Ελλάδα. Ο Διαμαντόπουλος είναι, ο Νταβανέλος, ο Παναγούλης, η Σακοράφα, ο Κουρουπλής, ο Κοτσακάς και οι υπόλοιποι πρώην Πασόκοι.
Αλλά, επί της ουσίας, πόσο άδικη είναι η επίθεση σε βάρος ενός πρωθυπουργού που στο κάτω – κάτω δεν κρύφτηκε ποτέ και μπήκε μπροστά ακόμη και στη χειρότερη στιγμή της χώρας; Γιατί άραγε ο κ. Γιανναράς εθίγη από τα «γαλλικά» του κ. Σαμαρά και δεν θίγεται από όλον αυτόν τον πολιτικό εκχυδαϊσμό που βλέπουμε κάθε μέρα; Χρυσή Αυγή, ΣΥΡΙΖΑ, διάφοροι πολιτικάντηδες της σειράς βρίζουν, απειλούν, σηκώνουν χέρι και δέρνουν, έχουν κάνει μπ…λο της Βουλή. Ο Σαμαράς τον πείραξε τον κ. Γιανναρά; Και δεν τον πείραξε ο Τσίπρας ο οποίος χαρακτηρίζει χούντα μια νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση; Που μιλά με εμφυλιοπολεμικούς και διχαστικούς όρους και που προτρέπει, αν όχι αυτός προσωπικά αλλά στελέχη του, σε ένοπλο αγώνα; Δεν πείραξε τον κ. Γιανναρά και δεν τον απασχόλησε η φράση «ραντεβού στα γουναράδικα» ή θα «έχετε την τύχη του Καντάφι»;
Ακόμη κι αν κάποιος είναι μεγάλος διανοούμενος, οφείλει να είναι προσεκτικός, ειδικά όταν μιλά για ανθρώπους που έχουν δώσει διαπιστευτήρια ήθους κι ευπρέπειας. Αλλά από την άλλη, αν θέλουμε να μιλήσουμε για την ουσία των κατά καιρούς γραφόμενων από τον κ. Γιανναρά, ας θυμίσουμε ορισμένες απόψεις του που προκαλούν και κατά τη γνώμη μας είναι χειρότερες από τα «γαλλικά» του κ. Σαμαρά.
Ο κ. Γιανναράς δεν είναι αυτός που έχει «νομιμοποιήσει» το γιαούρτωμα των πολιτικών, επειδή όπως λέει δεν προκαλεί τραυματισμούς, άρα δεν είναι άσκηση βίας;
«Προκαλεί σωματική κάκωση, αποβλέπει σε τραυματισμό, σε βλάβη της σωματικής ακεραιότητας; Γιαούρτι εκσφενδονίζουν οι πολίτες στον πολιτικό που τους προκαλεί, όχι πέτρες, ούτε καρέκλες».
Ο κ. Γιανναράς δεν είναι αυτός που είπε ότι πρέπει να καταργηθεί ο Εθνικός Ύμνος του Σολωμού και να αντικατασταθεί ίσως από κάτι νέο όπως το «Τσάμικο» του Γκάτσου»;
Ο κ. Γιανναράς δεν είναι αυτός που έχει προτείνει να γίνει η Θεσσαλονίκη πρωτεύουσα της Ελλάδας διότι είναι «αδιάκοπα ελληνική»; Και η Αθήνα των 2.500 χρόνων ιστορίας τι είναι;
Ο κ. καθηγητής δεν έχει προτείνει ουσιαστικά την κατάργηση της κυβέρνησης των πολιτικών και την αντικατάστασή της με επιχειρηματίες γενικώς και αορίστως; Σαν ποιον άραγε; Σαν τον κ. Αλαφούζο της Καθημερινής που τον φιλοξενεί ή τον κ. Ψυχάρη που τον φιλοξενούσε;
Κι αν θυμόμαστε καλά ο κ. Γιανναράς δεν έχει γράψει το εξής: « Η υπαγωγή του σημερινού Ελλαδισμού υπό την οθωμανική επιρροή με παράλληλη τη μετοχή του στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα ήταν ίσως η τελευταία ευκαιρία να επανέλθει, με ενεργό μετοχή, στο ιστορικό γίγνεσθαι ο Ελληνισμός.»
Τελευταία ευκαιρία της Ελλάδας η υπαγωγή στην οθωμανική επιρροή κ. Γιανναρά;
Τέλος, για την ελπίδα της Αριστεράς που τώρα ανακαλύπτει ο κ. καθηγητής στο πρόσωπο του κ. Τσίπρα δεν έχει γράψει: «Kάποιοι ελάχιστοι μέσα στον ΣYPIZA μιλάνε για την ιστορική ευκαιρία που έχει ο Aλέξης Tσίπρας να αναστήσει μέσα από αυτό το κόμμα ένα καινούργιο «πατριωτικό EAM» – αλλά το ψιθυριζόμενο είναι σκέτη ουτοπία: Πώς θα εξουδετερωθούν οι ορδές της ιδιοτέλειας που επέβαλαν τον «αριστερισμό» σαν εχέγγυο καριέρας και πώς να «αναστηθεί» ένα επινόημα που σκόπευε καταγωγικά στην εξαπάτηση των αφελών;»
Και γράφει επίσης: «Αυτό το είδος των υπανθρώπων, που για να θριαμβεύσει η δική τους αλάθητη εκδοχή ποιο το “σωστό” και ποιο το “δίκιο” απανθρακώνουν σήμερα ζωντανούς ανθρώπους και κατακαίνε βιβλία, το γέννησε στην Ελλάδα η τριαντάχρονη (μεταπολιτευτική) καπηλεία της Αριστεράς. Έσπειραν διαστροφή, τυφλή ιδιοτέλεια, καιροσκοπισμό. Και θερίζουμε σήμερα έγκλημα, φρίκη, τρόμο, ανομία».
Κριτική στο έργο του κ. Γιανναρά δε θα κάνουμε, πιθανότατα γιατί δεν μπορούμε. Όμως, μπορούμε να κάνουμε κριτική σε απόψεις που δείχνουν μια εμπάθεια κατά προσώπων όπως ο κ. Σαμαράς. Αλλά και σε μια λογική που θυμίζει καιροσκοπισμό σύμφωνα με την κυρίαρχη άποψη της εφημερίδας. Άποψη που αλλάζει, ανάλογα με τα συμφέροντα του επιχειρηματία. Και στην «Καθημερινή» το γνωρίζουν καλά το σπορ.
Aριστερός Ψάλτης
