Σε σημαντική μερίδα της κοινής γνώμης το σοκ το έχει προκαλέσει μόνο η είσοδος των φιλοναζιστών στο κοινοβούλιο καθώς η ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς κατά τη μεταπολίτευση έχει απενοχοποιήσει το σταλινισμό και τις παραφυάδες του.
Στις ανεπτυγμένες κοινωνίες ο σταλινισμός είναι εξομοιωμένος με τον ναζισμό σαν οι ιδεολογίες που βαρύνονται με εγκλήματα κατά των κοινωνιών όπου κυριάρχησαν και κατά της ανθρωπότητας. Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο η 23η Αυγούστου έχει ανακηρυχθεί διεθνής μέρα της Μαύρης Πόρπης που είναι ημέρα αφιερωμένη στη μνήμη των θυμάτων του ναζισμού και του σταλινισμού.
Η παρουσία ναζιστών και σταλινικών βουλευτών αποτελεί ήττα και νίκη ταυτόχρονα. Ήττα για το κοινοβούλιο καθώς φιλοξενεί εντός του τους πιθανούς θύτες του αλλά και νίκη για την δημοκρατία καθώς αποδεικνύει πως εννοεί αυτά που επαγγέλλεται, με την ανοχή ακόμη και στους αντιπάλους της.
Το δημοκρατικό πολίτευμα είναι μια ιστορική μορφή νομιμοποίησης της εξουσίας που απαιτεί κάθε συγκρότηση κάθε κοινωνίας. Ιστορικά οι κοινωνίες με δημοκρατικό πολίτευμα και οικονομία της αγοράς έχουν αποδειχτεί οι περισσότερο προοδευτικές και έχουν εξασφαλίσει τη σημαντικότερη οικονομική και κοινωνική πρόοδο.
Η ελληνική ανοχή...
Στη μεταπολιτευτική Ελλάδα η κατάταξη του σταλινισμού, όχι στην ίδια κατηγορία με το ναζισμό, είναι άλλη μια προκατάληψη της ηγεμονίας της αριστερόστροφης ιδεολογίας. Στον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο αυτή η διαφοροποίηση είναι ακατανόητη.
Η κυριαρχία της αριστερόστροφης ιδεολογίας στην ελληνική κοινωνία ευθύνεται και για την παραδοξότητα να εντάσσεται ο ΣΥΡΙΖΑ στην ανανεωτική δημοκρατική αριστερά, την ώρα που φιλοξενεί ακραίους πυρήνες (συνιστώσες) σταλινικής και τροτσκιστικής αντιδημοκρατικής κατεύθυνσης με σαφή αντιευρωπαϊκό προσανατολισμό.
Το ετερογενές αυτό μείγμα έγινε περισσότερο ορατό τις τελευταίες μέρες όταν λόγω της σημαντικής εκλογικής ανόδου, τα «φώτα» της δημοσιότητας έπεσαν πάνω στο δεύτερο πλέον σε δύναμη κόμμα του ελληνικού κοινοβουλίου.
Το ακραίο αριστερό πολιτικό στίγμα εντοπίστηκε αμέσως από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, κάτι που περνά απαρατήρητο στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης εδώ και πολλά χρόνια, λόγω της αριστερόστροφης μεταπολιτευτική «μυωπίας».
Τσίπρας όπως Παπανδρέου...
Σε πολλούς η άνοδος και η ρητορική του κ. Τσίπρα παραλληλίζεται με την άνοδο και την ρητορική του Ανδρέα Παπανδρέου στις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Με τον τρόπο αυτό υποδηλώνεται πως η προσέγγιση της εξουσίας και η επαφή με την πραγματικότητα θα μεταστρέψει τις αδιάλλακτες απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ όπως μετέστρεψε του ΠΑΣΟΚ.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου όμως ήταν επικεφαλής ενός κόμματος που είχε ιδρύσει ο ίδιος εκ του μηδενός και το ήλεγχε απόλυτα. Όταν ανέλαβε την εξουσία κατάφερε με μαζικές διαγραφές να «απονευρώσει» τη ριζοσπαστική πτέρυγα χωρίς επιπτώσεις.
Ελέγχοντας την αριστερή πτέρυγα κατάφερε να πραγματοποιήσει το άνοιγμα στο Κέντρο, που αποτελούσε και αποτελεί την κρίσιμη δεξαμενή του εκλογικού σώματος η οποία διαμορφώνει κυβερνητικές πλειοψηφίες.
Επιπλέον ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε τα χρονικά και οικονομικά περιθώρια να μεταστραφεί από θέσεις όπως έξω από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ στον αντίποδά τους.
Όταν ανέλαβε την εξουσία το δημόσιο χρέος ήταν κοντά στο 40% του ΑΕΠ και σε μια πενταετία το είχε διπλασιάσει, φέροντας την χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας, την οποία είχε την οξύνοια να αποφύγει αναθέτοντας την οικονομική πολιτική στον κ. Σημίτη.
Σήμερα η χώρα βρίσκεται με τα δυο πόδια στο «λάκκο» της χρεοκοπίας και ένα βήμα πριν μια ολοκληρωτική κατάρρευση που θα την οδηγήσει εκτός ευρώ.
Έχει ο κ. Τσίπρας τα περιθώρια να μεταστρέψει τις ακραίες θέσεις σε ρεαλιστικές προσεγγίσεις που θα εγγυηθούν την παραμονή της χώρας στο ευρώ και να αποφύγει την κατάρρευση;
Αρκετά χρόνια πριν το ΠΑΣΟΚ κερδίσει τις εκλογές του 1981 και γίνει κυβέρνηση, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε αναθέσει στον Απόστολο Λάζαρη τον συντονισμό της Επιτροπής Ανάλυσης και Προγραμματισμού η οποία στεγαζόταν σε ένα διαμέρισμα 200 τ.μ. στην Λ. Αλεξάνδρας πάνω από τον κινηματογράφο «Νιρβάνα». Δεκάδες στελέχη και επιστήμονες από το εξωτερικό συνέτασσαν μελέτες και εκπόνησαν ένα προγραμματικό σχέδιο...
Φυσικά ελάχιστα από αυτά τηρήθηκαν όταν το κύμα του κομματικού και συνδικαλιστικού πελατειακού μηχανισμού σάρωσε κάθε ρεαλιστικό προγραμματισμό.
Στο επιτελείο του κ. Τσίπρα ανάμεσα σε δεκάδες ανεξέλεγκτες «κακοφωνίες» υπάρχουν μόνο δυο - τρεις «φωνές» πίσω από τις οποίες μπορεί κάποιος να διακρίνει την αίσθηση της πραγματικότητας και την προσπάθεια να «γειώσουν» τα περί μονομερών καταγγελιών.
Χαρακτηριστική ήταν η συνέντευξη του κ. Δραγασάκη στο Βήμα της Κυριακής, όπου έλαβε μεν αποστάσεις απέναντι στις μονομερείς πράξης, αλλά στο επίπεδο των εναλλακτικών πρακτικά επεξεργασμένων προτάσεων η ένδεια μελετημένων πρακτικών προτάσεων είναι εμφανής.
Σε αντίθεση με το Ανδρέα Παπανδρέου ο κ. Τσίπρας δεν έχει την πολυτέλεια του χρόνου. Η πιθανότητα μιας κατάρρευσης θα μπορούσε να είναι και θέμα ημερών ή εβδομάδων στην παρούσα φάση.
Η Ελλάδα των τελευταίων 60 χρόνων είναι συνέπεια του αποτελέσματος του εμφυλίου το 1949. Το 1945 στη συμφωνία της Βάρκιζας, η κομμουνιστική αριστερά αποφάσισε να παραδώσει τα όπλα, αναλύοντας σωστά τη συγκυρία, πως ο έλεγχος της ενδοχώρας αποτελούσε ματαιότητα στο βαθμό που οι σύμμαχοι ήλεγχαν την τροφοδοσία τη χώρας. Ένα σημαντικό κομμάτι της αριστεράς ζει με το «τραύμα» αυτής της παράδοσης ακόμη και όταν ο σοβιετικός παράδεισος που ευαγγελιζόταν κατέρρευσε αποκαλύπτοντας «σημεία» και «τέρατα» ανέχειας και ανελευθερίας.
Η τιμωρητική διάθεση του εκλογικού σώματος απέναντι στο δικομματισμό που ευθύνεται για την οικονομική και κοινωνική χρεοκοπία της χώρας, ανέδειξε πρώτο κόμμα το άθροισμα όσων δεν πέρασαν το 3% της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης. Ανέδειξε επίσης σε νικητές το "ΣΥΡΙΖΑ" τους "Ανεξάρτητους Έλληνες" και τη "Χρυσή Αυγή".
Το εκλογικό αποτέλεσμα αθροίζει επίσης αντιφατικά μηνύματα όπως είναι μια ισχυρή πλειοψηφία στη βάση ενός θολού αντιμνημονιακού μετώπου αλλά και υπέρ της παραμονής στο ευρω. Η απόκρυψη του ισχυρού αντιευρωπαϊκού προσανατολισμού σημαντικού αριθμού του στελεχιακού δυναμικού του ΣΥΡΙΖΑ τον καθιστά επίσημο εκφραστή αυτής της αντίφασης. Οι αντιφάσεις είναι ανεχτές όμως όσο απέχουν από την ανάγκη να δοκιμαστούν στην πραγματικότητα.
Όπως και την περίοδο της συμφωνίας της Βάρκιζας η ομαλή τροφοδοσία της χώρας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τους συμμάχους της Δύσης. Η ανακεφαλαίωση των τραπεζών από την τρόικα και η χρηματοδότηση του εμπορικού ελλείμματος στα πλαίσια μιας ομαλής προσαρμογής από την ΕΚΤ. Φυσικά ένα ποσοστό της τάξης 20-25% δεν καθιστά απόλυτη κυριαρχία στην πολιτική ζωή. Αλλά και έτσι αν ήταν ένας ρεαλιστικός συμβιβασμός και ξεκαθάρισμα των θολών προθέσεων αποτελεί το ζητούμενο για την άρση του αδιεξόδου...
Η Ελλάδα έχει εισέλθει σε ταραγμένη περίοδο γιατί έχουν ωριμάσει οι θεμελιώδεις αντιφάσεις πάνω στις οποίες χτίστηκε όλο το μεταπολεμικό και μεταπολιτευτικό σκηνικό.
Η έξοδος από εδώ δεν θα είναι εύκολη.
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου